Zondag 22 Juli
Vandaag geen we naar het Stenen dorp, niet het Stenen dorp maar het Stenen dorp.
(Helaas was Demi nog ziek)
Vandaag geen we naar het Stenen dorp, niet het Stenen dorp maar het Stenen dorp.
(Helaas was Demi nog ziek)
Tjonge, jonge, jonge,jonge....
Waarom moet je hier altijd een vreselijk eind klimmen voor je eindelijk iets leuks kan zien zeg.
Zelfs sommige rotsen hier vinden het zo steil dat ze zich afscheiden van de rest en langzaam de helling willen afglijden.
En als je dan moe genoeg bent, en naar het sloffen van je eigen schoenen kijkt, zie je ineens het welbekende kleverig koraalzwammetje langs het pad staan: "Wie kent het nu niet?"
Pappaaaaaaaaaaaa! kunnen we samen op die grote rots klimmen? We hebben immers nog niet echt genoeg geklommen en pappa en mamma kunnen zeker nog niet moe zijn.
Met regelmaat passeren we van dit soort prachtige doorzichten op (bizarre) rotsformaties hier bovenop de berg. We vragen ons ook regelmatig af hoe een dergelijk kunstzinnig natuur-sculptuur zijn evenwicht/stabiliteit kan behouden.
De kleinere rotsen zijn precies goed genoeg voor de kleine om alleen op te klauteren. alsof we nog niet genoeg hebben geklauterd om hier te geraken.
Op de weg terug naar de camping passeren we nog een mooi gebouw wat er verlaten en vergeten uitziet.
En natuurlijk het begin van de Vltavou (na het Lipnomeer) waar we een paar dagen geleden op zijn wezen raften. Hierna nog een paar dagen van de zon genieten en dan moeten we alweer naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten